Γράφει ο Ριζούλης Ανδρέας
Ενδοκρινολογος
Δεν ήταν η μουσική. Δεν ήταν το χριστουγεννιάτικο παραμύθι. Ήταν το βάψιμο. Ήταν η περούκα και το τρακτέρ με την πλατφόρμα που έσερνε. Κυρίως όμως ήταν η χρονική στιγμή που πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση.
Έντονη συζήτηση δημιούργησε η εκδήλωση Santa Parade στους Λαρισαίους. Όποιος έμπαινε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αυτές τις ημέρες εύκολα διαπίστωνε την αντιπαράθεση στα σχόλια κάτω από τις σελίδες του Δήμου Λαρισαίων αλλά και στα τοπικά ΜΜΕ τα οποία αναπαρήγαγαν το χριστουγεννιάτικο αυτό γεγονός. Ήταν μάλιστα τόσο έντονη η διαμάχη μεταξύ των δύο πλευρών που σε τίποτα δεν θύμιζε το κλίμα Χριστουγέννων στο οποίο βρισκόμασταν.
Από τη μία οι πολέμιοι της εκδήλωσης, είχαν ως βασικό επιχείρημα το ασύμβατο της όλης εκδήλωσης με την κατανυκτικότητα, την ευλάβεια, αλλά κυρίως το εκκλησιαστικό – θρησκευτικό συναίσθημα που απορρέει από το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων. Φυσικά τέθηκε σε έντονη αμφισβήτηση και το αισθητικό κομμάτι της παρέλασης.
Από την άλλη πλευρά, οι υποστηρικτές της εκδήλωσης τόνισαν στους “απέναντι” την επιτυχία του εγχειρήματος, αφού το πλήθος που συγκεντρώθηκε, τόσο για να το παρακολουθήσει όσο και οι συμμετέχοντες, ήταν όντως μεγάλο και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.
Το να πάρει κάποιος θέση επίσημα υπέρ ή κατά της συγκεκριμένης εκδήλωσης την περίοδο αυτή είναι επικίνδυνο σπορ. Ειδικά όταν έχεις προσωπικούς φίλους τόσο στους μεν, που είτε βοήθησαν στον σχεδιασμό, είτε συμμετείχαν ενεργά στην εκδήλωση, όσο και στους δε, όπου τάχθηκαν σε συζητήσεις έντονα κατά της συγκεκριμένης παρέλασης.
Προσωπικά όμως έχω την αίσθηση πως το σημείο που πρέπει να σταθούμε σε όλη αυτή τη διαμάχη είναι η διαμάχη αυτή καθ’ αυτή.
Οι περισσότεροι απ’ όσους βρήκαν απαράδεκτη την εκδήλωση, δεν βάσισαν την οργή τους σε κάποιον πραγματικό κίνδυνο. Παρελάσεις γίνονται παντού. Απλά όχι σε αυτή την περίοδο. Στις συζητήσεις που προέκυψαν, οι υπέρμαχοι της παρέλασης τους κατηγορούσαν ως συμπλεγματικούς, οπισθοδρομικούς, μίζερους. Τους θεωρούν αλλεργικούς στη διαφορετικότητα και πως πολεμούν οτιδήποτε δεν ταιριάζει με την αισθητική τους περί ορθοδοξία, πως αντιμάχονται αντανακλαστικά οτιδήποτε τολμάει να διαφοροποιηθεί από αυτό που έχουν συνηθίσει.
Από την άλλη, ακούστηκαν και γράφτηκαν επίθετα όπως “ειδωλολάτρες”, “αντίθεοι”, “ξεπουλημένοι” “δυτικόφερτα καραγκιοζιλίκια ”.
Οι διαφωνούντες πάντως σαφώς και δεν είναι δογματικοί εχθροί της ετερότητας και της προόδου. Η αντίθεση προς την εκδήλωση ενδέχεται να έγκειται αλλού – και ίσως βγάζει κάποιο νόημα. Όπως επίσης και η παρέλαση σε καμία περίπτωση δεν ήταν η αθλιότητα που κατήγγειλε μεγάλο μέρος των δημοτών από την δική τους οπτική. Ήταν ένα πολιτιστικό γεγονός που απευθυνόταν σε όλη την πόλη.
Μεταξύ των δύο άκρων υπάρχουν παράμετροι που όσοι σχεδιάζουν το γεγονός οφείλουν να τα λαμβάνουν υπόψιν όπως ο χρονισμός, η χρησιμότητα, η καταλληλότητα. Υπήρχε λόγος να γίνει αυτή η parade την παραμονή των Χριστουγέννων; Ένωσε η parade την πόλη; Κέρδισε κάτι ή αγορά; Ήταν συμβατή η εκδήλωση με το πνεύμα των ημερών και την θρησκευτικότητα
της ημέρας; Ίσως αυτά θα πρέπει να αναζητήσει και να απαντήσει ο δήμος μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα.
Μανιχαϊστικού τύπου απαντήσεις δεν υπάρχουν πάντα. Η πάλη ανάμεσα στο ηθικό και το ανήθικο, ακόμη και στο όμορφο και στο κιτς είναι συνήθως δύσκολες και εξαρτώνται από τις προσωπικές εμπειρίες. Ευτυχώς θα έλεγα.
ΥΓ: Την ώρα που γραφόταν το κείμενο, στην Ελασσόνα αναβιώνεται το έθιμο των Μωμόγερων με ψυχαγωγικό και σατυρικό χαρακτήρα και όλη η πόλη συμμετέχει ενεργά.
Καλή χρονιά σε όλους.
