Του Δημήτρη Ευθυμίου
Ως πολίτης που βίωσα τις αλλαγές που έφερε το Πρόγραμμα Καλλικράτης, μπορώ να πω πως οι εντυπώσεις μου είναι ανάμεικτες. Η Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης σίγουρα είχε φιλόδοξους στόχους, αλλά η εφαρμογή της είχε τόσο θετικά όσο και αρνητικά στοιχεία.
Από τη μία πλευρά, αναγνωρίζω ότι η ενοποίηση των Δήμων και η αποκέντρωση της διοίκησης έφεραν μεγαλύτερη οργάνωση σε θέματα που χρειάζονταν συντονισμό. Έργα όπως οι υποδομές και οι υπηρεσίες υγείας και παιδείας έγιναν πιο κεντρικά σχεδιασμένα, κάτι που βοήθησε στη βελτίωση της ποιότητας σε πολλές περιοχές. Η διαφάνεια και η καλύτερη διαχείριση πόρων ήταν από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα.
Από την άλλη, όμως, δεν μπορώ να αγνοήσω τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν. Πολλοί μικροί Δήμοι έχασαν την αυτονομία τους και οι τοπικές κοινωνίες ένιωσαν παραγκωνισμένες. Η νέα δομή δημιούργησε γραφειοκρατία και αρκετές φορές ένιωσα ότι τα προβλήματα της περιοχής μου δεν έφταναν ποτέ σε αυτούς που έπρεπε να τα λύσουν. Υπήρξε αποξένωση, και σε πολλές περιπτώσεις οι τοπικές ανάγκες θυσιάστηκαν στο όνομα της «ενότητας».
Τελικά, αν έπρεπε να αποτιμήσω το Πρόγραμμα Καλλικράτης, θα έλεγα πως ήταν ένα σημαντικό βήμα για τον εκσυγχρονισμό της αυτοδιοίκησης, αλλά έμεινε μισό. Χρειάζεται περισσότερη προσαρμογή στις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών και καλύτερη επικοινωνία με τους πολίτες. Γιατί, στο τέλος, μια καλή διοίκηση δεν κρίνεται μόνο από τη δομή της, αλλά και από το πόσο κοντά είναι σε εμάς, τους πολίτες.
