“Έφτασα στα Τίρανα 16 Ιουλίου 1991 με θεωρημένο διαβατήριο για έναν μόνο μήνα… Στο αεροδρόμιο με περίμενε μια μικρή ομάδα ηλικιωμένων κληρικών χωρίς ράσα ή άλλο διακριτικό, καθώς και λαϊκών. Κατευθυνθήκαμε στον Μητροπολιτικό Ναό του Ευαγγελισμού στα Τίρανα, που την περίοδο του αθεϊστικού καθεστώτος είχε μετατραπεί σε γυμναστήριο και είχε μόλις αποδοθεί στην εκκλησία. Δεν γνώριζα καθόλου την αλβανική γλώσσα, ήθελα όμως αμέσως να προσδιορίσω το νόημα της αποστολής μου. Ρώτησα τον σεβάσμιο θεολόγο Δημήτριο Μπεντούλη: Πώς λέγεται στα αλβανικά το “Χριστός Ανέστη”; Μου το είπε. Παρακάλεσα τους παρισταμένους να πάρουν ένα κερί. Άναψα το δικό μου και με συγκίνηση αναφώνησα: “Krishti u Ngjall! (Χριστός Ανέστη)”. Ήταν οι πρώτες λέξεις που μάθαινα στα αλβανικά. Όλοι με δάκρυα απάντησαν “Vertet u Ngiall! (Αληθώς Ανέστη)”. Αυτό ακριβώς έγινε το σύνθημα και ο οδηγός μας σε όλη την πορεία επανιδρύσεως και ανοικοδομήσεως της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδας…
Με τα λόγια αυτά περιέγραψε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος το ξεκίνημα της πορείας του στην Αλβανία, 34 χρόνια πριν. Ένα ταξίδι ψυχής και αγάπης που περισσότεροι τότε είχαν προεξοφλήσει πως δεν θα είχε αίσιο τέλος.
Ωστόσο ο ίδιος κατάφερε αυτό που ελάχιστοι θα μπορούσαν να πετύχουν: φύτεψαν στην καρδιά μιας άθεης χώρας τον σπόρο της Αγάπης και τον είδαν να ανθίζουν.
Το ταξίδι του στην Αλβανία συναρπαστικό. Όσοι τον γνώρισαν από κοντά ή μελέτησαν το έργο του κάνουν λόγο για έναν άθλο που μόνο μια τόσο φωτισμένη και προικισμένη προσωπικότητα θα μπορούσε να πετύχει.
Στο διάβα της ζωής του, ανάμεσα σε χιλιάδες επαφές με τους σημαντικότερους ανθρώπους του πλανήτη, ύψωσε κάποια στιγμή το δάχτυλό του και έδειξε τον Λαρισαίο ζωγράφο Χρήστο Παπανικολάου.
Από εκείνη τη στιγμή πορεύτηκαν για χρόνια πλάι-πλάι. Ο καθεδρικός Ναός των Τιράνων. Το παρεκκλήσι. Εκεί μέσα συντελείται ένα εικαστικό έργο που θα μείνει παρακαταθήκη στην παγκόσμια ιστορία της τέχνης.
Ο σπουδαίος Λαρισαίος αφέθηκε ελεύθερος να δημιουργήσει. Ένιωσε την αύρα και τον Θεία παρουσία του Αναστασίου να του απελευθερώνουν το ανυπέρβλητο ταλέντο του. Άρχισε να γράφει και αυτός το δικό του, προσωπικό, κεφάλαιο ιστορίας.Ένα κεφάλαιο, στο βιβλίο της ζωής του Μεγάλου Ιεράρχη. Ενός ανθρώπου που σφράγισε τη ζωή ολόκληρης της ορθόδοξης κοινότητας μιας χώρας, καθορίζοντας εν πολλοίς το μέλλον της.
Και ήρθε η χθεσινή βραδιά που ο Λαρισαίος ζωγράφος Του έπρεπε να του πει το Χριστός Ανέστη χωρίς να περιμένει απάντηση. Όχι επειδή ο πεθαμένος δεν μπορεί να απαντήσει. Μα επειδή η απάντηση που έχει λάβει τόσο ο ίδιος, όσο και εκατομμύρια πιστοί σε ολόκληρο τον πλανήτη είναι αιώνια.
Η παρακαταθήκη του Αναστασίου είναι Οικουμενική.
Το ίδιο και το έργο του Χρήστου Παπανικολάου.
Όπως και η Αγάπη…
Λ.Π.
