Της Ειρήνης Παπουτσή
ΦΩΤΟ: Δ. Καστανάρας // LarissaPress
Τη γνωρίσαμε μέσα από προσωπικές εκθέσεις καλαίσθητων χειροποίητων δημιουργιών, με τη Λαρισαία Αλεξία Ντελή να μας ξαφνιάζει για μια ακόμη φορά ευχάριστα, τούτη τη φορά με την πρώτη της συγγραφική απόπειρα, καθώς κυκλοφόρησε το πρώτο της παιδικό παραμύθι, από τις εκδόσεις «Ηλιαχτίδα», με τίτλο «Το κόκκινο σκιουράκι», σε εικονογράφηση της Βάσιας Παπαδοπούλου.
Από τις χειροποίητες δημιουργίες σε μια απόπειρα συγγραφής λοιπόν, με τη LarissaPress να συνομιλεί μαζί της για την… αποκοτιά στις μέρες του τάμπλετ και της τεχνολογίας και την ίδια να μην κρύβει τη χαρά της για το εγχείρημα μα και την ακλόνητη πίστη της στα παραμύθια και την επιρροή τους στις παιδικές ψυχές.
«Όλα ξεκίνησαν από την αγάπη μου για το γράψιμο μα και την έντονη επιθυμία μου να προσφέρω στην κόρη μου, Λυδία, ένα ιδιαίτερο δώρο, κάτι μοναδικό “φτιαγμένο” από μένα. Από κει και πέρα όλα πήραν τον δρόμο τους, καθώς οι σκέψη να μοιραστώ το παραμύθι πήρε σάρκα και οστά μέσα από την “Ηλιαχτίδα” και την όμορφη εικονογράφηση της Βάσιας Παπαδοπούλου», περιγράφει η κ. Ντελή, δίνοντάς μας ταυτόχρονα μια γεύση από το περιεχόμενο και – κυρίως – τα μηνύματα του παραμυθιού της.
«Το κόκκινο σκιουράκι είναι ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους που μιλά για την αγάπη και την οικογένεια. Άλλωστε, ανέκαθεν ο άνθρωπος είχε ανάγκη την οικογένεια και στηριζόταν σ’ αυτήν, όπως φυσικά σημαντικό ήταν και είναι το να δίνει και να παίρνει αγάπη», συνεχίζει, εστιάζοντας στο κυρίαρχο συναίσθημα του παραμυθιού της, που μπορεί να μην έχει… δράκο, μα έχει ένα «κακό κουνάβι», που ωστόσο με τη δύναμή της αλλάζει προς το καλύτερο.
Αντιδρά χαμογελώντας σαν τη ρωτώ για την… αποκοτιά της για την έκδοση ενός παραμυθιού σε εποχές τάμπλετ και τεχνολογίας, με την ίδια να μην κρύβει την αγάπη μα και την πίστη της στο βιβλίο και τις εικόνες: «Όντως, τα παιδιά μας, ακολουθώντας δυστυχώς το παράδειγμά μας, βρίσκονται βυθισμένα σε οθόνες. Ωστόσο η αίσθηση που προσφέρει ένα βιβλίο, η μυρωδιά του χαρτιού, το ξεφύλλισμά του και οι όμορφες εικόνες που συνοδεύουν ένα παραμύθι διατηρούν τη δυναμική τους στον χρόνο. Χρώματα και εικόνες λοιπόν εκτιμώ πως εξακολουθούν να αγγίζουν τις παιδικές ψυχές, δίνοντας ταυτόχρονα το έναυσμα για ανάπτυξη της παιδικής φαντασίας, επικοινωνία και συζήτηση με τους γονείς, που τόσο λείπει στις μέρες μας», θα πει, ευχαριστώντας και δημόσια τη Βάσια Παπαδοπούλου για την εικονογράφηση.
«Ξέρετε, όσο το σκέφτομαι τόσο διαπιστώνω πως ανέκαθεν το μολύβι και το χαρτί αποτελούσαν τους καλύτερους φίλους μου. Τα ερεθίσματα γύρω μας πολλά και συνεχή και τελικά η παρατήρηση και εν συνεχεία η καταγραφή τους είναι που έπαιξαν τον ρόλο τους. Έτσι, σκόρπιες σκέψεις και σημειώσεις μπήκαν σε σειρά, γίνανε ιστορία και το παραμύθι που κρατάτε στα χέρια σας… Όπως και να’ χει το κέρδος δεν ήταν εδώ το ζητούμενο. Γέμισε η ψυχή μου γράφοντας και ελπίζω “Το κόκκινο σκιουράκι” να διαβαστεί από τα παιδιά, να το χαρούν αλλά και να το κουβεντιάσουν με τους γονείς τους», υποστηρίζει, μην κρύβοντας τον ενθουσιασμό της για την υποδοχή του παραμυθιού, το οποίο κλήθηκε ήδη να παρουσιάσει σε δύο σχολεία της Λάρισας.
Τελικά στην Ελλάδα οι μισοί τραγουδούν και οι άλλοι μισοί γράφουν, επιχειρώ να μετρήσω… αντιδράσεις, τολμώντας την ερώτηση περί «ψώνιου».
«Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό πως θα μπορούσε να σχολιαστεί ως τέτοιο, αλλά και τώρα που το θέτετε ως ερώτημα θα έλεγα πως και αν συνέβαινε δε θα με απασχολούσε κιόλας. Ό,τι έγινε έγινε από αγάπη και μόνο και με μοναδικό στόχο να το μοιραστώ με άλλους ανθρώπους. Όσο για τη συνέχεια, θα γίνει η παρουσίαση του παραμυθιού γύρω στο Πάσχα και βλέπουμε. Ίσως ξανανοίξω αργότερα τα συρτάρια με τις σημειώσεις μου. Και υπάρχουν πολλές…», θα προσθέσει γελώντας.
