Του Αλέξανδρου Νάρη
Θα είναι η 28η Φεβρουαρίου μέρα καμπής στην χώρα; Θα είναι αρχή μιας πορείας ενάντια σ’ αυτή τη γενική σαπίλα, σ’ αυτή την αίσθηση ατιμωρησίας που διαπερνά το σύνολο της κοινωνίας, ή θα είναι άλλο ένα ξέσπασμα οργής που θα αγνοηθεί σαν την οργή για την Χρεωκοπία, το Μακεδονικό, το Μάτι, κι ένα σωρό άλλα;
Γιατί το «πάμε κι όπου βγει» που οδήγησε σ’ αυτή την τραγωδία, δεν το είπαν μόνο οι χειριστές του τραίνου. Το είπαμε κι εμείς το 2015, το είπαμε πιο πριν στις πλατείες των αγανακτισμένων, το ψιθυρίσαμε το 2009 τρώγοντας το παραμύθι του Παπανδρέου με τα λεφτά που υπάρχουν και το αποδεχθήκαμε όταν το «άστο για μετά» του Καραμανλή έγινε δόγμα του κράτους.
Δεν υπάρχει ούτε ένας από όσους βγήκαν στους δρόμους για το Μακεδονικό, για το Δημοψήφισμα (είτε έλεγε ναι, είτε όχι) για τους αγανακτισμένους, που να μην είναι ξανά στις πλατείες αυτή την Παρασκευή. Μια γενιά προδομένη απέναντι σε ένα σύστημα αποδεδειγμένα πλέον ανίκανο να προστατεύσει οτιδήποτε άλλο εκτός από τα στενά συμφέροντα της δικιάς του ελίτ, είτε είναι Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ ή ΠΑΣΟΚ.
Αυτή η γενιά που έφαγε στην καμπούρα της την κρίση, που είδε τα παιδιά της να φεύγουν, κι όσα μένουν να ζουν τα νιάτα τους σε μια μιζέρια αδιανόητη, έχει μάθει πλέον. Λάβε υπόψη τους νέους όταν διαδηλώνουν, τρέξε όμως να κρυφτείς όταν ο σαραντάρης σηκώνει σημαία.
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΑ ΤΕΜΠΗ. Δεν είναι μόνο οι οικογένειες με τις οποίες ταυτίστηκε ένα έθνος. Δεν είναι μόνο ο άθλιος χειρισμός που έγινε Ύβρη με κόκαλα παιδιών πεταμένα σε χωματερές. Δεν είναι η Συγκάλυψη, αν και εφόσον έγινε, γιατί μπορεί να βολεύει τους συνήθεις κραυγάζοντες η συνωμοσία, μάλλον όμως πρόκειται για απλή, απόλυτη ανικανότητα σε κάθε επίπεδο – κι αυτό είναι πολύ χειρότερο. Και φυσικά δεν είναι ο Σταθμάρχης. Είναι πολύ περισσότερα αυτά που θα κάνουν τον κόσμο να ξεχυθεί την Παρασκευή.
Είναι ο Καραμανλής που παραιτήθηκε για δέκα μέρες και είναι και οι Σερραίοι που τον ξαναψήφισαν. Είναι η εφορία που εξαιτίας της επαγγελματίες που παλεύουν για δεκαετίες απέναντι σε θηρία, βλέπουν τα μαγαζάκια τους να ξεψυχούν, και είναι και οι συνταξιούχοι που έχουν χορτάσει δούλεμα. Είναι ο Ενφια που μας κατσικώθηκε και τα δώρα που δεν μπορούν λέει να δώσουν γιατί δεν έχουν λεφτά. Είναι η δικαιοσύνη που δεν έχει δώσει απλώς δικαιώματα, έχει εκτεθεί και ΥΠΟΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ.
Είναι τα Πανεπιστήμια που παραμένουν σ’ αυτή την εμετική κατάσταση ομηρίας από αναρχομπάχαλους. Είναι τα σχολεία, τα γεμάτα αδιάφορους καθηγητές που αρνούνται να ελεγχθούν, είναι η εγκληματικότητα που έχει γίνει κανονικότητα, είναι η διαφθορά που έχει φτάσει στο μεδούλι.
Είναι η απύθμενη υποκρισία ανθρώπων που στο Μάτι είχαν το στοματάκι τους ραμμένο και τώρα σκίζουν ιμάτια, είναι το χάλι μας το μαύρο, που για να διορθωθεί επιτέλους, δώθηκε αυτό το 41% στην Νέα Δημοκρατία και το μόνο που επιστράφηκε ήταν ένας νόμος που εξίσωνε Μάνα και Πατέρα με Μήτσο και Μπάμπη.
Είναι η γ… παρακμή που σιχαθήκαμε, κι από την οποία μπορούμε, θέλουμε, λαχταρούμε να ξεφύγουμε, κι όμως ό,τι κι αν κάνουμε, σαν άλλον Αλ Πατσίνο στο αριστούργημα του Νονού, «μας τραβάει πίσω».
Γι’ αυτό θα βγούμε. Κι ας νομίζουν οι αστείοι αρχηγίσκοι του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της Πλεύσης, ότι βρήκαν την μεγάλη τους ευκαιρία να ρίξουν τον Μητσοτάκη. Κι ας νομίζουν οι αναρχομπάχαλοι ότι θα πετύχουν άλλο ένα 2008. Ένα γαλανόλευκο κύμα θα καλύψει την χώρα σε τρεις μέρες, αφήνοντας δύο επιλογές σε Πολίτες και Κυβερνόντες:
Την υπαρκτή απειλή της αποσταθεροποίησης από την μία μεριά, κι από την άλλη, την αρχή της αναγέννησης και την πορεία προς μια κοινωνία στιβαρή, ακμαία και ευημερούσα.
Κι αυτό δεν είναι ουτοπία. Είναι η μόνη επιλογή που έχουμε ως έθνος, σε ένα κόσμο με κατακλυσμιαίες αλλαγές που δεν αφήνει χώρο για αφελείς. Οι ευκαιρίες τελειώσανε, το ίδιο κι οι δικαιολογίες. Μετά την Παρασκευή θα ξέρουμε αν σ’ αυτή την γεωπολιτική καταιγίδα των τεράστιων κινδύνων και των απίστευτων ευκαιριών, βρεθούμε να κάνουμε για άλλη μια φορά αυτό που ξέρουμε καλύτερα από όλους:
Να τρωγόμαστε μεταξύ μας.
Αν όμως αυτή τη φορά σταθούμε σοβαροί, δεν υπάρχει ταβάνι στο τι μπορούμε να πετύχουμε.
Τα Τέμπη μπορούν να γίνουν η αρχή της εξιλέωσης. Ας το τολμήσουμε.
