Της Ειρήνης Παπουτσή
Τρίτο Πρόγραμμα, το σήμα της Λιλιπούπολης και επί σκηνής μια σπουδαία ηθοποιός, που μπαίνει στη διαδικασία να «σβήσει» όσο γίνεται τον εαυτό της για να «βγει» η Φλέρυ. Ο λόγος για την ηθοποιό Ελένη Κοκκίδου και την παράσταση “Το τραγούδι της Φλέρυς” του Δημήτρη Οικονόμου, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, που το Θεσσαλικό Θέατρο φιλοξενεί την Τετάρτη 19 Μαρτίου (21:00) και την Πέμπτη 20 Μαρτίου (20:00), στο πλαίσιο της Θεατρικής Άνοιξης, με τη LarissaPress να συνομιλεί μαζί της για έναν θεατρικό μονόλογο που αναδεικνύει τη μαγική προσωπικότητα της Φλέρυς Νταντωνάκη, μούσας του Μάνου Χατζιδάκι.
Χειμαρρώδης ο λόγος της, με την Ελένη Κοκκίδου να μας μιλά για την προσέγγιση του ρόλου, την αγάπη της στη Φλέρυ και τα κοινά τους στοιχεία, μα και να σχολιάζει θετικά την επιλογή του Θεσσαλικού Θεάτρου να κινηθεί συνειδητά για το ανέβασμα παραστάσεων με έργα ελληνικής δραματουργίας.
Η αγάπη σας για τη μουσική και το θέατρο ανταμώνουν μοναδικά στην παράσταση «Το τραγούδι της Φλέρυς», έναν μονόλογο για τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Πώς το βιώνετε και τί να περιμένουμε;
«Την ώρα της παράστασης μπαίνω σε διαδικασία να “σβήνω” όσο γίνεται την Ελένη για να βγει η Φλέρυ. Δεν υποδύομαι τη Φλέρυ Νταντωνάκη, δανείζομαι κομμάτια της ψυχής της και αφήνω να φανεί το δικό της πρόσωπο. Νοιώθω όλο αυτό ως μια μαγεία, μια τελετουργία για να έρθει σε επαφή μαζί της ο θεατής και να μάθει το κοινό ποια ήταν αυτή η μαγική προσωπικότητα. Πρόκειται για ένα μαγικό πλάσμα. Από τον τρόπο που μιλά και τραγουδά, αλλά και τις επαναστατημένες εποχές που βίωσε, με τα όσα συνέβαιναν σε Δύση και Ανατολή: Χούντα, Βιετνάμ, παιδιά των λουλουδιών και πόσα ακόμη… Αν το καλοσκεφτείτε όλοι είμαστε σε φάση εσωτερικής εξέγερσης με τα όσα συμβαίνουν. Νοιώθω λοιπόν ότι ταυτίζεται αυτό που ζω με αυτά που βιώνουμε ως κοινωνία».
Ποια είναι τα υποκριτικά εργαλεία που χρησιμοποιεί ένας ηθοποιός για να αναμετρηθεί με έναν μονόλογο; Είναι τελικά το γοητευτικό αυτό θεατρικό είδος μια «επίδειξη» τεχνικής, εμπειρίας και ταλέντου ή μια βαθύτερη εσωτερική διαδικασία για τον/την ηθοποιό;
«Θα έλεγα πως λειτουργείς όπως κάνεις για κάθε άγνωστο ρόλο. Σαφώς εμπειρία και ταλέντο παίζουν τον ρόλο τους, από κει και πέρα προσπαθείς να βρεις τα κοινά και να αναδείξεις τα κομμάτια του. Όσον αφορά στη Φλέρυ έχουμε γνώση και εικόνα της φωνής και της ιδιαίτερης ιδιοσυγκρασίας της ή ακόμη και της “προβληματικής” σχέσης με τον πατέρα της. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που σε παίρνει αγκαλιά και σε ανυψώνει».
Αλήθεια πώς αντιδράσατε στην πρόταση για τον συγκεκριμένο ρόλο;
«Μεγάλη ευγνωμοσύνη ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα μετά την πρόταση που δέχτηκα. Ήταν ένα δώρο για μένα, άλλωστε μεγάλωσα με τα ακούσματα, την υψηλή αισθητική και τη μοναδική φωνή της, ενώ θα έλεγα πως ταιριάζουμε σε πολλά, καθώς διαπιστωμένα παραμένω αντισυμβατική, αν και ίσως όχι τόσο επαναστάτρια όσο εκείνη».
Άρα υπήρξαν κοινά στοιχεία τα οποία και εντοπίσατε δουλεύοντας τον ρόλο. Αν είχατε τη δυνατότητα να μπείτε σε μια χρονομηχανή και να συναντήσετε τη Φλέρυ Νταντωνάκη, τί θα μπορούσε να προκύψει;
«Α, σίγουρα θα γινόμασταν φίλες! Όπως ανέφερα είμαι αντισυμβατικός άνθρωπος και εγώ και τα κοινά μας είναι πολλά, με κυρίαρχα την αναζήτηση της αγάπης και της ελευθερίας. Κυρίως το δεύτερο αποτελεί κυρίαρχο αίτημα για μένα αλλά και για τις γυναίκες γενικότερα. Μέσα από την παράσταση λοιπόν θα δουν την αναζήτηση της γυναικείας χειραφέτησης, αλλά και ένα πρόσωπο που δίνει ανάσες και ανάταση».
Η κρίση πανικού – αγοραφοβίας που βίωσε η Φλέρυ Νταντωνάκη το ’85, στην τελευταία μεγάλη συναυλία της στη Ρωμαϊκή Αγορά, προφανώς και αποτελεί μια αφορμή για να ξετυλίξει το κουβάρι της ζωής της. Το γεγονός πως έχετε γνώσεις ψυχολογίας σας βοήθησε ώστε να προσεγγίσετε καλύτερα τον ρόλο και τη συγκεκριμένη συνθήκη;
«Το γεγονός αυτό καθαυτό αποτελεί σαφώς την αφορμή για να παρουσιαστεί η ζωή και η πορεία της Φλέρυς στον θεατή. Όσο για μένα, τον άνθρωπο τον μαθαίνω εδώ και 40 χρόνια μέσα από τη δουλειά μου ως ηθοποιός. Είναι στη φύση μου να παρατηρώ με… μανία τους ανθρώπους και ό,τι αφορά στην ανθρώπινη ψυχή».
Πώς θα σχολιάζατε το γεγονός ότι το «Θεσσαλικό» επιλέγει να κινηθεί συνειδητά για το ανέβασμα παραστάσεων με έργα ελληνικής δραματουργίας;
«Πρόκειται για κάτι σημαντικό. Είναι πολύ σημαντικό τα έργα που αξίζουν να προωθούνται και να υποστηρίζονται και το Θεσσαλικό Θέατρο όντως κινείται προς αυτή την κατεύθυνση».
«Έψαχνα να βρω την ευτυχία. Δεν υπάρχει όμως ευτυχία στον κόσμο. Υπάρχει μονάχα μια ζωή που πρέπει να ζήσεις θαρραλέα, χωρίς δειλίες», τριβέλιζε την σκέψη μου απόσπασμα παλιότερης συνέντευξης της Φλέρυς Νταντωνάκη. Δεν τη ρώτησα γι’ αυτό, διαπίστωσα εκ των υστέρων, έχοντας ολοκληρώσει λίγο νωρίτερα την επικοινωνία μου με την Ελένη Κοκκίδου. Μόνο τότε αντιλήφθηκα πόσο με είχε συνεπάρει: «Δεν υποδύομαι τη Φλέρυ, δανείζομαι κομμάτια της ψυχής της και αφήνω να φανεί το δικό της πρόσωπο», ηχούσε στ’ αυτιά μου ξανά και ξανά, με μουσικό χαλί τον «Μεγάλο Ερωτικό» του Μάνου. Όντως μαγικό πλάσμα…
