Της Ειρήνης Παπουτσή
Το να συζητάς με τον Λαρισαίο ηθοποιό Χάρη Φλέουρα αποτελεί από μόνο του πρόκληση απολαυστική, πόσο μάλλον όταν έχεις να κάνεις με έναν άνθρωπο ταλαντούχο, ευφυή μα και χιουμορίστα από τους λίγους, που «απογειώθηκε» καλλιτεχνικά, με κοινό και κριτικούς να αναφέρονται διθυραμβικά στην παράσταση με το έργο του Αντώνη Μποσκοΐτη, Ντίνος Χριστιανόπουλος – Το Ταγκαλάκι, όπου και πρωταγωνίστησε.
Την παράσταση υποδέχεται το Σάββατο 29 και την Κυριακή 30 Μαρτίου 2025 (21.00) και η Λάρισα, στο πλαίσιο της «Θεατρικής Άνοιξης», με τον αγαπημένο ηθοποιό να ανεβαίνει στην σκηνή του θεάτρου «Κώστας Τσιάνος»… ταγκαλάκι σωστό, έτοιμος να μας «συστήσει» τον ποιητή της Θεσσαλονίκης, Ντίνο Χριστιανόπουλο.
Η παράσταση αποτελεί μια μεταφορά στην σκηνή της συνέντευξης που παραχώρησε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος στον δημοσιογράφο, κινηματογραφιστή και συγγραφέα Αντώνη Μποσκοΐτη, με τη LarissaPress να συζητά με τον πρωταγωνιστή της για την προσέγγιση μιας ιδιαίτερης προσωπικότητας, φέρνοντας επί σκηνής όχι μόνον το πνεύμα μα και τη φωνή και την κίνησή του με τρόπο καθηλωτικό και μαεστρία μεγάλη.
Διθυραμβικές οι κριτικές για την παράσταση με πολλούς να μιλούν για τον ρόλο της ζωής σας, προφανώς μέχρι τον επόμενο. Πόσο δύσκολο να προσεγγίσει κανείς έναν πραγματικό χαρακτήρα μα και μια τόσο ιδιαίτερη προσωπικότητα;
«Ήταν όντως μεγάλη η πρόκληση και το στοίχημα. Για να μπορέσω να λειτουργήσω λοιπόν χρησιμοποίησα τον Ντίνο Χριστιανόπουλο ως ρόλο και όχι ως πραγματικό πρόσωπο, αλλιώς θα μιλούσαμε για μια απομίμηση, κάτι που δε με αφορούσε. Το μελέτησα πολύ, είδα τον λόγο και την κίνηση και “έχτισα” τον ρόλο και όχι τον άνθρωπο. Επρόκειτο σαφώς για μια έντονη “περσόνα”, με παρουσία στα social, κάτι που με βοήθησε στο να τον προσεγγίσω και εκτιμώ πως εκεί έγκειται και η επιτυχία και οι πολύ καλές κριτικές που ακολούθησαν».
Φέρατε στην σκηνή όχι μόνο το πνεύμα μα και τη φωνή και την κίνηση του Χριστιανόπουλου. Ποια τα εργαλεία που χρησιμοποιήσατε και τελικά μιλάμε για… «μεταμόρφωση» ή μια καθαρά καλλιτεχνική – θεατρική πράξη που οδήγησε σε αυτό το εξαιρετικό και συνάμα συγκλονιστικό για όσους γνώρισαν τον ποιητή αποτέλεσμα;
«Πιστέψτε με, θα ήταν μεγαλειώδης η αποτυχία εάν επιχειρούσα να μιμηθώ τον Χριστιανόπουλο. Άλλωστε το θέατρο εμπεριέχει τη χαρά της μαγείας και της πλάνης. Ουσιαστικά λοιπόν πλανεύω το κοινό χρησιμοποιώντας τον ποιητή ως ρόλο. Το αποτέλεσμα μας δικαιώνει, οι αντιδράσεις δε όσων τον γνώριζαν είναι όντως άξιες σχολιασμού, καθώς οι περισσότεροι έφευγαν από το θέατρο δηλώνοντας σοκαρισμένοι με την προσέγγιση, κάτι που με εντυπωσίασε αλλά και με χαροποίησε ιδιαιτέρως».
Με άσπονδους φίλους και εχθρούς ο ποιητής, για πολλούς υπήρξε μια αντιφατική προσωπικότητα και ένας «δύσκολος» άνθρωπος. Πόσο εύκολο είναι να «ξεκλειδώσεις» καλλιτεχνικά έναν τέτοιο χαρακτήρα;
«Αυτοί ακριβώς οι χαρακτήρες είναι που έχουν και το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Ένας έντονος και πολύχρωμος χαρακτήρας όπως αυτός του Χριστιανόπουλου δίνει τη δυνατότητα να τον προσεγγίσεις με πολλούς τρόπους, παρέχοντας ταυτόχρονα πολλές εναλλαγές. Έτσι, έχεις το περιθώριο να μιλήσεις μαζί του και να τον αντιληφθείς, ενώ παράλληλα όχι μόνο δεν πλήττεις καλλιτεχνικά αλλά απολαμβάνεις τη διαδικασία της εκμάθησης. Δεν είναι τυχαίο που δυο χρόνια μετά και κάθε που ανεβαίνει η παράσταση ανακαλύπτω και κάτι άλλο. Δεν πλήττω, ως ηθοποιός, λεπτό μαζί του».
Ο Αντώνης Μποσκοΐτης δεν χαρίστηκε στον ήρωά του μα ούτε και τον αποκαθήλωσε από τον «θρόνο» του. Σε τεντωμένο σκοινί η παράσταση, ίσως και ένας λόγος για την τεράστια επιτυχία της και την απήχηση που είχε στο κοινό;
«Κατά την άποψή μου πρόκειται για ένα φαινόμενο στο κομμάτι των συνεντεύξεων. Είναι τέτοια η αμεσότητά του που ο γραπτός του λόγος είναι σαν τον καθημερινό προφορικό του λόγο. Ο Αντώνης Μποσκοΐτης “ξεσκονίζει” τον συνομιλητή του, μελετά και γνωρίζει τα πάντα γύρω από αυτόν σε σημείο που τον υποχρεώνει να προβεί σε περαιτέρω… αποκαλύψεις. Και εδώ δε χαρίζεται, ενώ οι ερωτήσεις του γεννιούνται εκείνη την ώρα, είναι ζωντανές και σαφώς έχουν να κάνουν και με συναίσθημα. Με αυτή την έννοια η παράσταση κινείται συνεχώς σε τεντωμένο σκοινί και ο θεατής το εισπράττει».
Τί έχει να μας πει σήμερα το έργο και η παρακαταθήκη του Χριστιανόπουλου, ενός ποιητή του ‘50 και που αποδίδετε το ενδιαφέρον πολλών νέων ανθρώπων για τη συγκεκριμένη παράσταση;
«Έχουν αλλάξει οι εποχές και το σπουδαίο με την ποίηση του Χριστιανόπουλου ήταν πως με τον τρόπο της ήταν παρούσα σε όλες. Έγραφε για το τί είναι ο άνθρωπος και θεωρώ πως ο ίδιος “υπέφερε” γιατί η σκέψη του ήταν χρόνια μπροστά από την εποχή του. Είπαμε, οι εποχές αλλάζουν και πλέον έχουμε να κάνουμε με πολύ πιο απελευθερωμένο κοινό και νέους ανθρώπους που αποδεδειγμένα διαβάζουν ποίηση. Με χαροποίησε που νέα παιδιά είδαν την παράσταση και μαγεύτηκαν από την ιστορία και την προσωπικότητά του ψάχνοντας ακολούθως και την ποίησή του. Αυτό τελικά ήταν και το μεγαλύτερο κέρδος της παράστασης, καθώς, δε σας κρύβω, δεν πίστευα αρχικά πως θα έχει τέτοια απήχηση. Φοβήθηκα πως θα φανεί ελιτίστικη και με χαρά και ανάσα μεγάλη διαπίστωσα πως αγκαλιάστηκε από το κοινό».
Το δικό της στίγμα αφήνει η μουσική και το ομότιτλο τραγούδι που υπογράφει ο Γιώργης Χριστοδούλου, σε στίχους του Θωμά Κοροβίνη και σε ερμηνεία του Παντελή Θεοχαρίδη. Να πούμε δυο λόγια και γι’ αυτό;
«Ήταν απόλαυση η συνεργασία μαζί τους. Ο Γιώργης Χριστοδούλου είναι παιδί του θεάτρου, σκέφτεται θεατρικά και η μουσική του αποτελεί έναν ακόμη σκηνικό ήρωα. Βάλτε δίπλα και την απίστευτη ερμηνεία του Παντελή Θεοχαρίδη και τον μοναδικό Θωμά Κοροβίνη, συνοδοιπόρο του Ντίνου Χριστιανόπουλου, και ελάτε να κάνουμε μια δεύτερη συνέντευξη για όλους!».
Η κουβέντα μας φτάνει στο τέλος της, με τη θεσσαλονικιώτικη λέξη με τις τούρκικες ρίζες, να μου κλείνει το μάτι. Διπλή άλλωστε η ερμηνεία της, από «τσόγλανος» και άνθρωπος του περιθωρίου, μέχρι και πειραχτήρι, διαβολάκος. Τελικά πόσο… «ταγκαλάκι» νοιώσατε ενσαρκώνοντας τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, τον ρωτώ, με τον Χάρη Φλέουρα να μη διστάζει λεπτό: «Ως άνθρωπος του περιθωρίου ευχαριστώ την κυβέρνηση που μας έκανε να νοιώθουμε όλοι μας ταγκαλάκια! Όσο για τη δεύτερη έννοια της λέξης (πειραχτήρι) αποτέλεσε εκείνο το κομμάτι της κόλλας, που σε συνδυασμό με το βιτριολικό χιούμορ, με έφερε κοντά και με συνέδεσε με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο».
Είπαμε, ταλαντούχος ευφυής και χιουμορίστας απ’ τους λίγους. Βιτριολικός δεν είπαμε, μα για τις… αποκαλύψεις δε γίνονται οι συνεντεύξεις;
