Ο Βασίλης Μίχος είναι Λαρισαίος μηχανικός. Αρθρογραφεί συχνά για πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Το 2000 κυκλοφόρησε σε ιδιωτική έκδοση το βιβλίο «Η Πόλη Κιβωτός». Φέτος κυκλοφόρησε το «Ευρώπη Restart» από τις εκδόσεις Αρμός.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τον Σουητώνιο και το «Ενας τζέντλεμαν στη Μόσχα».
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Η ανάμειξη και η έγνοια του Καποδίστρια για τη συγγραφή και κυκλοφορία στα γαλλικά Iστορίας της νεώτερης Ελλάδας, στα ίδια τα χρόνια της Επανάστασης.
Βρήκατε ποτέ τον μπελά σας επειδή διαβάσατε ένα βιβλίο;
Μπελά όχι. Αιτίες ανησυχίας πολλές.
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Να είσαι απερίσπαστος. Υπό τον όρο αυτόν, όλες οι συνθήκες είναι ιδανικές.
Υπάρχουν κάποια ήδη λογοτεχνίας που προτιμάτε και άλλα που αποφεύγετε;
Αποφεύγω τα έντονης βίας και τα επιστημονικής φαντασίας.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Το ενδιαφέρον περιεχόμενο, η ανάδειξη ευγενών στοιχείων και η καλλιέπεια. Είτε πρόκειται για λογοτεχνία είτε για δοκίμιο.
Υπάρχει κάποιο αγαπημένο βιβλίο που θα θέλατε να γίνει ταινία;
Σπανίως οι ταινίες αποδίδουν τη μαγεία ενός ήδη αγαπημένου βιβλίου. Ομως θα είχε ενδιαφέρον το πώς θα μπορούσε να αποδοθεί το «Αλεξανδρινό κουαρτέτο» του Ντάρελ. Εάν κάποιος το κατάφερνε, νομίζω πως θα ήταν μια υπέροχη ταινία.
Πώς βλέπετε την Ευρώπη την τελευταία δεκαετία; Τι έχει αλλάξει;
Ολοι βλέπουμε ότι η Ευρώπη έχει εισέλθει σε μια πολυπαραγοντική κρίση. Το καταλαβαίνουμε από τη μειωμένη επιρροή της Ευρώπης στη διεθνή σκηνή, όταν πια ελάχιστα λογαριάζεται ακόμη και στις εξελίξεις στο άμεσο περιβάλλον της, όπως στη ρωσοουκρανική διένεξη. Αλλά και από την υποχώρησή της στα οικονομικά μεγέθη και στην παραγωγή αγαθών, και από την αδυναμία της να παρακολουθήσει, έστω, την πρόοδο στην έρευνα και την τεχνολογία. Κυρίως, όμως, από την απάθεια με την οποία παρακολουθεί τα χιλιάδες ναυάγια των νέων της με τα ακυρωμένα όνειρα, με την εμπειρία της βίας στο πετσί τους, με τον κατεστραμμένο τους ψυχισμό. Oλα αυτά όμως, που υψώθηκαν μπροστά μας την τελευταία δεκαετία, ξεκίνησαν πολύ νωρίτερα: με την υιοθέτηση πολιτικών που έθεταν σε αμφισβήτηση και ακύρωναν την ίδια της την ταυτότητα. Γιατί Ευρώπη είναι η Παιδεία της, η επιδίωξη του δημοκρατικού, κοινοβουλευτικού, κοινωνικού κράτους δικαίου και η οργανωμένη κοινωνία της. Και οι τρεις αυτές θεμελιώδεις για την Ευρώπη έννοιες, αποδομούνται συστηματικά στο όνομα δήθεν των ευρωπαϊκών ιδεών και αξιών. Αυτή η αποδόμηση είναι μια αυτοκαταστροφική επιλογή που εγκυμονεί ολέθρια αποτελέσματα για όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Τι λείπει από τις σημερινές κοινωνίες κατά τη γνώμη σας;
Από τις σημερινές κοινωνίες λείπει η ίδια η έννοια της κοινωνίας. Το ότι όλα τα πρόσωπα που αποτελούν ένα σύνολο, ανήκουν συνειδητά σ’ αυτό. Ιστορικά, έχουμε περιόδους ή κοινωνίες που η σημασία του προσώπου άλλοτε αυξανόταν κι άλλοτε μειωνόταν, όμως παρέμενε ισχυρή η έννοια της κοινωνίας. Στην κλασική Ελλάδα το πρόσωπο, που τότε έφτασε στην ακμή του ως ανεξάρτητη οντότητα, ολοκληρωνόταν μέσα στην κοινωνία: τον δικό της έπαινο αποζητούσε. Και με τον Διαφωτισμό έχουμε το ίδιο, την εξύψωση του προσώπου αλλά ως όντος κοινωνικού. Σήμερα κυριαρχεί ο άκρατος ατομισμός και ο ανεξέλεγκτος δικαιωματισμός, ενώ φτάσαμε στο σημείο της θεσμοθετημένης ιδιωτικοποίησης ακόμη και των συλλογικών κοινωνικών δράσεων. Αυτή την απουσία της ενιαίας, δημοκρατικά συγκροτημένης κοινωνίας, έχουμε αρχίσει να την βιώνουμε ως αίσθηση ανασφάλειας και αβεβαιότητας.
