Του Βασίλη Πλατή, φιλόλογου-δρος Ιστορίας Α.Π.Θ.
Με αφορμή τον προβιβασμό της ΑΕΛ στη μεγάλη κατηγορία και τους έξαλλους πανηγυρισμούς που ακολούθησαν στην πόλη ύστερα από τέσσερα τουλάχιστον χρόνια «ποδοσφαιρικής ανομβρίας» και συσσωρευμένης αδικίας, αξίζει να προβούμε σε ορισμένες «νηφάλιες» επισημάνσεις προς απόδοση δικαιοσύνης, ποδοσφαιρικής και μη.
Εκτός από τους αναμφισβήτητους πρωταγωνιστές στις τέσσερις γραμμές του τερέν, όπου κρίνεται η ποιότητα και η αποτελεσματικότητα ενός ποδοσφαιρικού συνόλου, τους ίδιους τους αθλητές, σημαντικό μερίδιο ευθύνης στην επιτυχία ανήκει στον «ενορχηστρωτή» του συνόλου, τον προπονητή της ομάδας. Ο προπονητής της εφετινής ΑΕΛ, πράγματι, επέδειξε σπάνια δείγματα ηγεσίας ενός πολυπρόσωπου ανθρώπινου συνόλου.
Ο κ. Βοσνιάδης δεν διακρίθηκε μόνον για τη βαθιά γνώση του αθλήματος, την εμπειρία του στους ποδοσφαιρικούς πάγκους και τον πρωταθλητισμό. Κατόρθωσε να «δέσει» αρμονικά διαφορετικούς χαρακτήρες και προσωπικότητες και να αντλήσει από τον καθένα το εκλεκτότερο κομμάτι του ταλέντου του. Η ομάδα, λοιπόν, υπήρξε «συμπαγής» όχι μόνο στον αγωνιστικό χώρο αλλά και στα αποδυτήρια.
Ο ίδιος διατήρησε την ηρεμία στους κόλπους της σε όλη τη διάρκεια του αγωνιστικού μαραθωνίου, ακόμη και όταν μερικά ‒ευάριθμα μόνο‒ αποτελέσματα δεν ήταν τα επιθυμητά, σύμφωνα, βέβαια, με τις «μαξιμαλιστικές» συνήθως κρίσεις κάποιων οπαδών της. Απορρόφησε τους κραδασμούς, αγωνιστικούς και εξωαγωνιστικούς, όποτε υπήρξε ανάγκη.
Οι διαφορετικές συνθέσεις που επέλεγε ανάλογα με την ικανότητα του αντιπάλου τα «δυνατά» του σημεία και τον βαθμό δυσκολίας κάθε αναμέτρησης, αποτελούν στοιχείο δικαιοσύνης, ρεαλισμού και ευθυκρισίας. Έχοντας πλέον κερδίσει την εκτίμηση των αθλητών του για τον τρόπο με τον οποίο τους διαχειριζόταν εντός και εκτός γηπέδου, επέτυχε το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα.
Σε μια εποχή που οι προσωπικότητες σπανίζουν και οι ηγεσίες αποδεικνύονται καθημερινά «ελλειμματικές», το παράδειγμα του κ. Βοσνιάδη στον μικρόκοσμο της εφετινής ποδοσφαιρικής ΑΕΛ νομίζω ότι δεν πρέπει να μείνει ασχολίαστο, αλλά να βρει μιμητές.
Στο τέλος της ημέρας, εκείνο που μετράει, θεωρώ, δεν είναι η φήμη και οι περγαμηνές που σε αρκετές περιπτώσεις «χτίζονται» ή αποκτώνται με «έξωθεν βοήθεια από τα ΜΜΕ ή ισχυρούς «πολιτειακούς» ή άλλους παράγοντες» αλλά «το ποιος μπορεί να φέρει σε πέρας μια αποστολή ή να κάνει τη δουλειά». Όλοι μας, άλλωστε, κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος…
