Εάν η φράση «παράδειγμα προς μίμηση» απεικονιζόταν σε φωτογραφία, τότε, στον χώρο του αθλητισμού, σίγουρα θα έμπαινε το πρόσωπο της Μαρίας Πρεβολαράκη. Η «μεγάλη κυρία της πάλης» είναι μια σεμνή αθλήτρια, χαμηλών τόνων, που από μικρό παιδί έμαθε να παλεύει πρώτα στην παλαίστρα της ζωής και ύστερα στην αθλητική.
Το κορίτσι που όταν ήταν μικρό βοηθούσε τον πατέρα του –επίσης σπουδαίο παλαιστή– σε οικοδομικές εργασίες δεν δίστασε, πριν από λίγες ημέρες, να βάλει τα θεμέλια για το μέλλον του αγαπημένου αθλήματός της προσφέροντας το πριμ από την κατάκτηση του χρυσού ευρωπαϊκού μεταλλίου στους νέους ταλαντούχους αθλητές.
Κάτι παρόμοιο δεν έχει γίνει ποτέ από Ελληνα αθλητή ή αθλήτρια. Η σκέψη των νέων παλαιστών, που –όπως κάποτε και αυτή– προσπαθούν να επιβιώσουν, της έδωσε, όπως δήλωσε στην «Κ», ακόμα μεγαλύτερη δύναμη για να παλέψει για την κατάκτηση του πρώτου της ευρωπαϊκού μεταλλίου.
«Ξέρω πολύ καλά πώς είναι να αγωνίζεσαι και να μην επιβραβεύεσαι για τους κόπους σου. Η σκέψη των νέων ταλαντούχων παλαιστών μας μου έδωσε ακόμα ένα κίνητρο για να παλέψω για το χρυσό, ώστε μετά να μπορώ να μιλήσω και να διεκδικήσω. Δεν θέλω να διεκδικήσω κάτι για εμένα. Θέλω να διεκδικήσω για τη νέα γενιά της ελληνικής πάλης αυτές τις επιβραβεύσεις που δεν τους έχουν δοθεί. Προπονούμαι μαζί με τη Μαριλού (Γκίκα) και βλέπω πόσο κοπιάζει και στενοχωριέμαι που τόσα χρόνια δεν έχει ανταμειφθεί. Πάλεψα για τη Μαριλού, τον Αρίονα, τη Νικολέτα, τον Βασίλη…
Ηθελα να στηρίξω τη νέα γενιά και να τους δώσω κίνητρο. Οι αθλητές που έχουμε “λόγο και φωνή” έχουμε υποχρέωση να στηρίξουμε τα νέα παιδιά του αθλήματός μας, και αυτό έκανα», δήλωσε το «χρυσό» κορίτσι της πάλης στην «Κ», ελάχιστες ώρες μετά την κατάκτηση του πρώτου της ευρωπαϊκού χρυσού μεταλλίου.
Η Μαρία Πρεβολαράκη μεγάλωσε μέσα στις παλαίστρες του Εθνικού Αθηνών. Ο πατέρας της, Θοδωρής, υπήρξε σπουδαίος παλαιστής της ελληνορωμαϊκής, αλλά επειδή αγωνιζόταν την ίδια εποχή με τον ανίκητο Στέλιο Μυγιάκη «έπαιζε» στην ελευθέρα. Επίσης, ήταν και διεθνής διαιτητής. Καλός παλαιστής όμως είναι και ο αδελφός της Μαρίας, ο Γιώργος. Στην παλαίστρα του Εθνικού η Μαρία μυήθηκε στο, τότε, «άθλημα των ολυμπιονικών». Στον ιστορικό σύλλογο κυριαρχούσε η ελληνορωμαϊκή (οι γυναίκες αγωνίζονται στην ελευθέρα) και η μικρή αθλήτρια που πάλευε με αντιπάλους αγόρια δυνάμωσε σε σώμα και σε πείσμα.
Ηθελα να στηρίξω τη νέα γενιά και να τους δώσω κίνητρο. Οι αθλητές που έχουμε «λόγο και φωνή» έχουμε υποχρέωση να στηρίξουμε τα νέα παιδιά του αθλήματος.
«Αθλημα ολυμπιονικών» η πάλη, αλλά ποτέ δεν γοήτευσε την ελίτ. Οι αθλητές της, παρά την κόπωση, αναγκάζονταν –και αναγκάζονται– να κάνουν δύο και τρεις δουλειές για να επιβιώσουν. Το ίδιο και ο πατέρας της Μαρίας, που εργαζόταν ως πλακάς. Βοηθός του ήταν και η μικρή αθλήτρια που, αντί για βάρη, έκανε προπόνηση κουβαλώντας πλακάκια. «Η Μαρία έχει απίστευτη δύναμη, στο σώμα και στην ψυχή», μας είπε γι’ αυτήν άνθρωπος του αθλήματος.
Στην Μπρατισλάβα, η νυν αθλήτρια του Ατλαντα Καλλιθέας νίκησε την 24χρονη Ρουμάνα Αντρέα Ανα και έτσι στα τέσσερα ασημένια και τέσσερα χάλκινα από ευρωπαϊκά προστέθηκε και το χρυσό. «Τι σημαίνει για εμένα αυτό το μετάλλιο; Δικαίωση. Μόνο αυτή τη λέξη μπορώ να βρω. Δικαίωση για όλες αυτές τις προσπάθειες των τόσων ετών. Δικαίωση για τις τόσες φορές που, παρόλο που αγωνίστηκα καλά, δεν κατάφερα να ανέβω στην πρώτη θέση. Δικαίωση για τους κόπους, τις χιλιάδες ώρες προπονήσεων και τους τραυματισμούς».
Η Μαρία είναι 34 ετών. Ασχολείται με το άθλημα από τα οκτώ. Θα παλεύει όμως όσο της το επιτρέπει η ψυχή της, μας λέει. Επόμενος στόχος της, οι Μεσογειακοί Αγώνες. «Θα αγωνιστώ στους Μεσογειακούς. Από εκεί και πέρα, ό,τι μου πει το σώμα μου. Το καλύτερο παράδειγμα το έχει δώσει η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη που κατέκτησε ευρωπαϊκά μετάλλια στα 39. Αυτό το παράδειγμα μου δίνει δύναμη και αποδεικνύει ότι όσο το θέλει η ψυχή μας, μπορεί να ακολουθεί και το σώμα μας».
Μετάλλια σε ευρωπαϊκά, μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα και σε κύπελλα. Η Μαρία Πρεβολαράκη έχει αγωνιστεί σε τέσσερις ολυμπιακές διοργανώσεις, αλλά δύσκολες κληρώσεις και τραυματισμοί την άφησαν εκτός βάθρου. Οι ολυμπιακές ήττες, όμως, δεν στέρησαν το χαμόγελο από τα χείλη της.
Με τις πράξεις της αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και όταν τη ρωτήσαμε ποιο μήνυμα θα ήθελε να δώσει στη νέα γενιά του αθλήματος, απάντησε: «Το μήνυμα το στέλνω με τις πράξεις μου. Τα λόγια περνάνε και δεν ακουμπάνε κανέναν. Οι πράξεις μένουν. Ετσι, μέσα από τις πράξεις μου, λέω στα νέα παιδιά να μην τα παρατάνε, να συνεχίσουν να διεκδικούν τα όνειρά τους και θα δικαιωθούν. Εάν μετά το Παρίσι τα είχα παρατήσει, σήμερα δεν θα ήμουν πρωταθλήτρια Ευρώπης».
