Το προηγούμενο Σάββατο, ανάμεσα στους 12.000 συμμετέχοντες, διαγωνίστηκαν σε μια παράλληλη διαδρομή του μεγάλου ημιμαραθώνιου του Πεκίνου κάποιοι δρομείς οι οποίοι δεν είχαν ίχνος αίματος στις φλέβες τους. Τα 21 ανθρωποειδή ρομπότ που πήραν μέρος στον αγώνα έγιναν αμέσως μεγάλη ατραξιόν, αλλά οι επιδόσεις τους δεν εντυπωσίασαν, καθώς τερμάτισαν μόλις τα έξι από αυτά, ενώ ο χρόνος του νικητή, Τιεν Κουνγκ Ούλτρα, ήταν 2 ώρες, 40 λεπτά και 42 δευτερόλεπτα, τη στιγμή που ο πρώτος άνθρωπος τερμάτισε σε 1 ώρα, 2 λεπτά και 36 δευτερόλεπτα.
Οι μηχανικοί δρομείς καθοδηγούνταν από ανθρώπους με τηλεχειριστήρια, οι οποίοι έδειχναν πεπεισμένοι ότι στο μέλλον τα ανθρωποειδή θα γίνονται όλο και ταχύτερα. Προς το παρόν χρειάζεται κάθε λίγο και λιγάκι να λαδώνονται, να αλλάζουν μπαταρίες και να ψύχονται. Ο κόσμος, βέβαια, δεν σταμάτησε να τα ενθαρρύνει. Οι πτώσεις τους ήταν συχνές, αλλά αυτά δεν αντιλαμβάνονταν –προς το παρόν τουλάχιστον– το παράδοξο της σκηνής: στη γραμμή του τερματισμού, εξαντλημένοι από την προσπάθεια, ήταν οι χειριστές των ρομπότ. Εύλογα αναρωτιέται κανείς: Γιατί να φτιάξουμε πιο γρήγορα δίποδα ρομπότ; Το ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε ζωή κατ’ εικόνα μας δεν σημαίνει ότι πρέπει να το κάνουμε. Τι είναι αυτό που μας σπρώχνει στον ανταγωνισμό ανθρώπου εναντίον μηχανής; Γιατί να συναρμολογούμε ανθρωπόμορφα ρομπότ; Είναι ένα είδος δέους η έλξη της αβύσσου; Ας υποθέσουμε ότι σε μερικά χρόνια τα ανθρωποειδή θα είναι πιο γρήγορα από τους ανθρώπους και θα μας μοιάζουν όλο και περισσότερο. Και τι; Θα νιώσουμε ταπεινωμένοι; Αφού εμείς τα κατασκευάσαμε.
Λίγες ημέρες πριν από τον ημιμαραθώνιο, η Kawasaki παρουσίασε στην Ιαπωνική Expo 2025 το τετράποδο ρομποτικό όχημα Corleo. Το βίντεο με τον ανθρώπινο αναβάτη πάνω στο ρομποτικό άλογο να εξορμά σε δύσβατες περιοχές –το αντίστοιχο του εντούρο για τον 21ο αιώνα– ταξιδεύει ακόμα και τον πιο αθώο θεατή στην επονομαζόμενη «κοιλάδα του αλλόκοτου», έναν όρο που επινόησε ο Ιάπωνας καθηγητής Μασαχίρο Μόρι τη δεκαετία του 1970. Ο Μόρι παρατήρησε ότι όσο πιο οικεία κάνουμε τα ρομπότ, τόσο πιο ελκυστικά γίνονται αυτά στα μάτια μας. Υπάρχει όμως ένα σύνορο που, όταν ξεπεραστεί, μας μεταφέρει αυτόματα στην κοιλάδα του αλλόκοτου. Στο σημείο αυτό, καλπάζουν ρομποτικά άλογα και τρέχουν ανθρωποειδείς δρομείς· η συμπάθεια μετατρέπεται αίφνης σε ανησυχία, απέχθεια και τρόμο.
